texto Caujolle

Texto publicado por Christian Caujolle no libro casas doentes

See english below

Radical. Redondo, a cor e frontal, o novo traballo de Manuel Sendón non deixa ningún lugar para o azar. Perfectamente rigoroso, preséntase de forma explícita e reivindicada como unha afirmación do estilo documental máis puro.

Serial, esta colección que interroga unha arquitectura en tensión entre vilas e cidades, repite con precisión un encadre axustado que obriga o noso ollo, prisioneiro ,a circular polo seu interior e ler cada detalle. A repetición  do motivo  da rede –verde escuro- e da lona, así como algúns signos e textos (entre outros a mención “véndese” declinada baixo todas as súas formas) dinos que se trata de hoxe. E un sente unha evidente urxencia nesta aproximación que nos fala dun mundo, dunha arquitectura, en definitiva dun modo de vida e dunha cultura que vai desaparecendo.

Moitas vilas da Galiza rural  convertéronse en pantasmas dos cales  non quedan máis que as fachadas que podían semellar decorados de cine, detrás dos cales a natureza e a vexetación recuperan os seus dereitos. As árbores e as plantas déixanse ver a través de fiestras devastadas.

Neste percorrido determinado e constante, a memoria está en xogo. Memoria dun mundo xa desaparecido do que só quedan  imaxes.

Porén, o ton non é nada nostálxico e a repetición dos planos impón máis ben unha forma de rabia fronte á perda definitiva dunha parte do patrimonio local.

En efecto, non podemos impedirnos non pensar, fronte a estas aparencias enganosas, que houbo xente vivindo alí, que as ocuparon familias, que houbo animais, nenos, festas, loitos e iso durante séculos. Unha sociedade tan queda como as imaxes que gardan a súa  pegada e que a aceleración da urbanización, dende a segunda metade do século vinte, condenou ao pasado. Uns edificios que se non se derruban non terán outro futuro que o de segunda vivenda para os habitantes máis acomodados da cidade que xa non van saber nada do xeito de vida dos seus avós ou tataravós.

A unidade de luz, que subliña a sutil variación das tonalidades, contribúe amplamente á coherencia  da serie e ao sentimento de contemporaneidade que une o conxunto. A elección da cor é perfectamente asumida e controlada, sen efecto, con constancia e finura.

Dende hai varios anos, a fotografía de arquitectura ocupou un lugar cada vez máis importante  na produción fotográfica. Pero, salvo algunhas excepcións, e sobre todo na cor, está dominada pola escola alemá dunha frialdade característica e, digámolo, cada vez máis  monótona cando os alumnos dos alumnos dos extraordinarios artistas que son os Becher chegan ao mercado.

O traballo de Manuel Sendón non ten nada que ver con esta  aproximación cada vez máis deshumanizada. Se as súas imaxes son evidentemente silenciosas, se non se trata de reproducir senón de preguntar, se a aproximación é frontal, a tonalidade é profundamente humanista. Non hai –por sorte– ningún lirismo nesta serie profundamente fotográfica. Pero hai un tempo que se impón, inmóbil, atravesado dunha forma asemade grave e discreta polo paso do tempo e a instalación da morte.

Iso permíteo a elección do encadre, dunha precisión singular, que nos obriga a ollar os primeiros planos e, ás veces, os laterais dos edificios diante dos cales a natureza  inventa xardíns de herbas tolas e de bosques incipientes de árbores sen cortar. A  presenza destes signos mantén a interrogación e permite superar a simple constatación. Este punto de vista case seco sobre unha realidade perfectamente ignorada polos media leva a fotografía documental ao seu punto de excelencia. Sen charlatanaría ningunha.

 

Christian Caujolle

 

 

Radical. Round, colourful and frontal, the new work of Manuel Sendón leaves no place to chance. Perfectly rigorous, it is presented in an explicit and vindicating way like a statement of the purest documentary style.

Serial, this collection which examines the architecture in tension between villages and cities, accurately repeats an adjusted framing that forces our eye, prisoner, to circulate inside it, and read every detail. The recurring motif of the net -dark green- and the canvas, and the use of some signs and texts (among others ‘for sale’ expressed in all its possible forms) are telling us that we are dealing with today. And one feels an evident urgency in this approach which talks of a world, of an architecture, in short, of a way of life and a culture that are disappearing.

Many Galician rural villages have become ghosts whose façades are the only thing left, façades which could look like a movie setting, and behind them nature and vegetation recover their rights. It is through ruined windows where we can see trees and plants.

In this specific and constant course, memory is at stake. The memory of a long-gone world from which only images remain.

Nevertheless, the tone is not nostalgic at all and the repetition of the shots rather produces a sort of rage against the definite loss of part of the local patrimony.

As a matter of fact we cannot prevent ourselves from thinking when facing these deceptive appearances, that people used to live there, families, animals, children, parties, mourning, and all this for centuries. A society as quiet as the images that preserve its traces, and that has been sentenced to the past, since the second half of the 20^th century, by the urbanization boom. Buildings whose future, in case they are not demolished, will be just to become a second house for the well-off people from the cities, people who will not know a single thing of the way of life of their grandparents or great-grandparents.

The unity of light, which underlines the subtle variation of tonalities, contributes at great length to the coherence of the series and to the feeling of contemporaneity that gives the collection a sense of unity. The choice of colour is perfectly assumed and controlled, without effect, with perseverance and fineness.

During the last years, the photography of architecture has occupied a more and more important place in photographic production. But, with a few exceptions, and particularly in colour photography, the German school is predominant; a school characterized by coldness and, let us say, more and more monotonous when the pupils of the pupils of the extraordinary artists the Bechers come on to the market.

The work of Manuel Sendón has nothing to do with this more and more dehumanized approach. If his images are evidently silent, if it is not a matter of reproducing but asking, if the approach is frontal, the tonality is deeply humanist. Fortunately there is not hint of lyricism in this series deeply photographic. But there is a time, totally still, which is crossed in a grave and discreet way, by the passing of time and the arrival of death.

This is possible by the choice of framing, particularly precise, that forces us to look at the close-ups and, sometimes, the sides of the buildings in whose front yards nature invents gardens of mad weed and incipient groves of uncut trees. The presence of these signs keeps the questioning and allows us to overcome the simple verification. This almost dry point of view on a reality perfectly ignored by the media, leads documentary photography to its point of excellence.

Completely devoid of prattle.

Christian Caujolle